داد خبر _ حیدر صابری: تقریبا همه اهالی هنر هفتم در سینمای ما بر این عقیده باور دارند که تنها جشنواره‌ی فیلمی که می‌توان نام جشنواره بر آن گذاشت همین جشنواره‌ی فجری است که هر سال در ایام دهه مبارک فجر برگزار می‌شود و یک جورهایی آیینه تمام نمای سینمای ایران در سال پیش رویش است. 

اما در هر دوره از این جشنواره اتفاقات ریز و درشتی رخ می‌دهد که می‌تواند جالب توجه باشد و سعی کرده ایم در متن زیر به چند پدیده مهم این دوره بپردازیم:

*پدیده اول‌؛ مسولین سینمایی کشور:  سی و نهمین دوره جشنواره فیلم فجر در حالی کار خود را آغاز کرد که بسیاری از جشنواره های فیلم معتبر دنیای سینما به علت شیوع بیماری کرونا نظر به عدم برگزاری و تعویق آن  و یا برگزاری به صورت آنلاین گرفتند اما متولیان این امر در ایران مصمم شدند به هر نحوی و با رعایت کامل پروتکل های بهداشتی این مهم را به انجام برسانند که جز چند مورد رو بوسی و در آغوش گرفتن دوستان قدیمی و گرفتن عکس یادگاری بدون ماسک (شاید هنرمندان به این نتیجه دست یافته‌اند هنگام گرفتن عکس ویروس کویید19 لحظاتی از کار می افتد) اتفاق چندان خاصی رخ نداد و این احتمال می‌رود کسانی که پس از این رویداد مبتلا به این نوع بیماری شوند در دورهمی های خانوادگی حضوری مستمر داشته و با جان خود و هموطنان مان بازی کرده‌اند. 

*پدیده دوم؛ مسولین برگزاری جشنواره : شاید فقط شاید اگر اندکی سلیقه بیشتر به خرج داده می‌شد این دوره از جشنواره یکی از با کیفیت ترین دوره هایش را سپری می‌کرد از حذف پر حرف و حدیث فیلم ((قاتل وحشی))  حمید نعمت‌الله که بگذریم  (سال گذشته به دلیل دعوی حقوقی و امسال به دلایل نامعلوم دیگری) و نرسیدن فیلم ((داخلی شب دیوار)) وحید جلیلوند می‌شد با رایزنی های بیشتر داریوش مهرجویی و اصغر فرهادی که دو قطب فیلمسازی در کشور محسوب می‌شوند را راضی کرد تا ((لامینور)) و ((قهرمان)) را در جشنواره رونمایی کنند یا کمتر خرده گرفتن به شهرام مکری که (( جنایت بی‌دقت)) را پس از ونیز در ایران نیز نمایش دهد. ((مجبوریم)) رضا درمیشیان و ((دشت خاموش)) احمد بهرامی که با کج سلیقگی سال گذشته در بخش سودای سیمرغ پذیرفته نشدند و بلافاصله در جشنواره های دیگری شرکت کردند و موفق شدند نظر مثبت منتقدان را به دست آورند و با توجه به قوانین جدید این امکان برای آن‌ها به وجود آمد که در کنار فیلم های این دوره به رقابت بپردازند اما متاسفانه تمام فکر و ذکر دوستان‌ تنها برگزاری این جشن بود نه بالابودن کیفیت آثار موجود در آن و شخصی نبود که پیگیری کند چرا این فیلم ها فرم حضور پر نکرده اند. 

انتخاب نشدن ((روز ششم)) حجت قاسم زاده اصل، ((جوجه تیغی)) مستانه مهاجر، ((بندربند)) منیژه حکمت و ((اورکا))  سحر مصیبی هم اتفاق جالب توجهی بود که هیئت انتخاب جشنواره سی و نهم رقم زدند. (از سرنوشت فیلم ((آهو)) ساخته هوشنگ گلمکانی منتقد بزرگ سینما اطلاعات دقیقی در دست نیست).

پدیده سوم؛ داوران: مسلما برنده شدن یا برنده نشدن یکی از کاندیدا ها در هر بخش جشنواره را می‌توان به سلیقه داوران عزیز ربط داد و اختیار تام آنها در برگزیدن یک شخص را محترم قلمداد کرد اما نامزد نشدن برخی ها گناهی نابخشودنی برای هیئت داورانی است که صرفا کارشان در این برهه زمانی همین است که برترین ها را جدا کنند و از میان آنان بهترین را برگزینند. به گواه تمام منتقدان و صاحب نظران بازی هدیه تهرانی در نقش لیلی در فیلم ((بی همه چیز)) محسن قرایی یکی از ماندگارترین بازی های دهه اخیر سینمای ایران است و اجرای دقیق و تکنیکی هدیه تهرانی در این فیلم جذابیتی چند باره به این اثر بخشیده که تصور کسی غیر از او در این نقش غیر قابل تصور است و حالا نامزد نشدنش برای بهترین بازیگر نقش اول زن یکی از عجایب این روزگار شمرده می‌شود. هوتن شکیبا که نشان داده بازیگری با توانایی بسیار بسیار بالاست و درخشیدنش در ((ابلق)) نرگس آبیار و ((تی‌تی)) آیدا پناهنده خبر از دریافت سیمرغ دوم برای او را می‌داد که نام او نیز حتی در میان نامزدهای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد دیده نشد. بهرام رادان که پس از دریافت دو سیمرغ در ایام جوانی و دهه هشتاد نتوانسته بود خودی نشان دهد امسال با ((ابلق)) نرگس آبیار توانمندی هایش را به رخ همگان کشید که متاسفانه این توانمندی به رخ همگان آمد جز داوران. عجیب ترین مورد نیز برمی‌گردد به باران کوثری که تنها دلیل نامزد نشدنش برای حضور در ((بی همه چیز)) محسن قرایی را می‌توان نشناختن او به دلیل گریم سنگین توسط داوران می‌توان حدس زد ولاغیر. سیمرغ دادن به رضا عطاران برای شاهبازی اش در ((روشن)) و دیده شدنش اتفاق عجیبی بود که توسط این هیئت داوران رخ داد. 

افزوده شدن سیمرغ بهترین فیلمنامه اقتباسی و اهدای آن به محسن قرایی برای فیلم ((بی همه چیز)) که اقتباسی ایرانی شده از نمایشنامه ((ملاقات با بانوی سالخورده)) فردریش دورنمات نیز از حرکات قابل تقدیر داوران می باشد. 

پدیده چهارم؛ سامانه سمفا: امسال مسولان برگزاری جشنواره در راستای برقراری هر چه بیشتر عدالت میان صاحبان آثار در بخش بهترین فیلم از دیدگاه تماشاگران سامانه ای را طراحی کردند که هر مخاطب فیلم در جشنواره می توانست حتی بدون دیدن فیلم چهار رای بدهد یعنی بنشیند در خانه اش بلیط بخرد و رای دهد حتی یک نفر از اعضای تولید کننده فیلم هم می‌توانست با چند شماره این کار را انجام دهد و فیلمش جایزه مهم و ارزشمند سیمرغ بلورین  بهترین از دیدگاه تماشاگران را به ارمغان بیاورد. حذف تعداد قابل توجهی از آرای مردمی فیلم ((شیشلیک)) محمدحسین مهدویان در روز آخر جشنواره که تا آخرین دقایق صدرنشین بود نیز احتمالا چندان تاثیری در برنده شدن فیلم ((ابلق)) نرگس آبیار که در رتبه دوم بود نداشته است.