داد خبر ـ دی‌سامی: از روزی که سِکی سِوارِ دوچرخَم واوی وُ دندِه‌شِ اِشکُند، دِ ما سِکی‌یِ وُ رنگ ندیدیم؛ فِقَط وُ گوشُم خارد که وِرِ زِنَل گفته: صحرا نِوِیمُم که پِی دِی سامی ری وُ ری نِواوُم. مُنم وِرِ خُم گفتُم: مُو خُو دِ دنده م اِشکِسه، بِتا زنک تو خونه نِپیسیده زنگی وَش بزنُم تو دلش در بیارُم.

اَصَن اِنگاری انتظار بی، پِی بوق اولی گوشی‌یِ ورداشت وُ گو: دی سامی دسُم خالیه، بخدا اِی پیل داشتُم سیت میسِدُم، گفتُم: تو فکرش نرو راساوو بیُو بریم پیاده روی که ما نِمال دوچرخه‌ایم!

دلش خاشاوی و گو: اتفاقا کار مهمی پات داشتُم، بیُو تا تو رَه سیت بُگُم. گفتُم: تا بنگ دی حسن بدی مُنَم اومِدُمه. بینم امرو چه برنامه ای سیمون داری.

رفتُم تا خُوش وُ دِی حسن دِمِ دِرِ فِدَح ناهام ویسیدنه. کمی جلوتر که رفتیم تا صُغو وُ دِی محرضا دِمِ در خُت ـ خُتِکِ‌شونِ.

سِکی گُو: ریتونِ کنین اییَل. گفتم: چطو؟ گو: دی سامی، دوش تو جلسه ی زنل محله، صغو هاسِی تو گوش دی زاغو میخُوند که دخترِ دده شه بیاره تو کمیسیون زنل سیرق وُ تُونِ صحرا کنه.

گفتم: اول که بقول عاموم کرم: "صغو عددی نی"، دوما که دی زاغو زن ایطری نی نیسه، دلت فکر نبو، تو بگو بینم سی امتحانل حضوری دخترت چه کردی؟

سکی خنده ی پیروزمندانه ای کِ وُ گُو: زنگشون زدُم گفتم مو کرونایی بیدُمه، دخترمه بیسی کنم؟ زهلشون رَه گفتن: دِخیل سرت بیسیش نِکُو خومون نمره وَش میدیم؛ مونم گفتُم: بِختر، هِمی یِ میخاسم.

راسی دی سامی ماشین ثفت‌نام میکننا، سرت ویمو احراز هویت چنه؟

دی حسن سیلی وَش کِ وُ گُو: ها سکی؛ مِی میخِی ماشین ثفت نام کنی؟ تو خو پیل دنده ی نداشتی، ایسُو چه واوی؟ 

گفتم: دی حسن والله کارش نداشتو تا سیش برُم تو ثفت نام سایپا؛ سکی چیششه مُر کِ و یه سیلِ چپلی وَم کِ و گُو: بنظرت کلاس مُو و سایپا وُ هم میخاره؟ برو ایران خودرو، مو دلم پارس میخا.

دی حسن گو: دل میگو مُشتی پُر کنُم بزنُم سر پوزش تا نگو پیل دنده ی ندارم بدم؟ آخو کسیکه پیل دنده نداره.... استغفرالله ... سکی، صُوِ گَه گپ تو دهن آدم در میاریا؛  گفتم: عامو ای مُو صاحاو دنده یُم از خیرش گذشتُم ، شما سیچه ایقه نُخرِک و جنگین؟ 

تو هِمی گِپل بیدیم که سکی گو: دی سامی ایسو چک صیادی کجا بیارم؟ گفتم انگار خُویی یا، ای شرط چک کو خُو ورداشته واوی. فِقَه گواهینامه داشتویی و ماشین بنامت نبو، دی هیچ نمیخا.

سکی گو: بوی، نپه مو نمترُم، دِی حسن خَندِس گو: ها سکی، نکنه ماشین بنامته؟ پیل دنده نداری اوسو جفت جفت ماشین میسونی؟ وُ ری کِرد هِلُم گو: سکی هم میگو وا حسینم هم شاه حسینم.

سکی گو: ها، ماشین میرَم بناممه اُما چه فُیده؟ بنامُم کِرد که طلبکارل وش نسونِنِش. وقتی نمیدِش وُ مُو، حساو که ندارُمِش. ایسونم سی نبردنه خُو؛ بُخالت بعد ایقه آدم گیر مو میا؟ مو فِقَه میخوام ور صغو چیش سفید کلاس بِیلُم، هِمی! وگرنه مو گورم کجا بی که کِفِنُم کجا بو!  دی حسن والله مِی یه دنده ای چقه یه که ایقه خِفِّتِ مُو میدی؟

دی حسن گو: قیمت کردمه دورُ بِرِ شص هفتاد تومنی هِسِه

سکی گو: واکَم که پیل ندارُم اُما پِسین میرُم یه دنده ای سی دی سامی میسونُم، ضرر بعضِ رُسوُییه،

گفتم: بوی حرومه، ما تُوون نمی سونیم؛ خوم پِسین میرُم دنده میسونُم تا ضرر مِردِه بُکُشه؛ ای یَم سِرِ صد تومنِ کَله ای؛ هُمو سُو بی که دی حسن دِسی زَه ری مُولِ سکی گو: بی بی سکینه، دی سامی خیلی هِواته دارا، بقول استاد قدیم: خُم بمیرُم هِوادارُم نِمیره ...